Maandag 23 mei. De nacht was wel weer kort: om 04.00 uur (03.00 lokale tijd) gaat de wekker en maken we ons in een pikdonkere en vooral muisstille haven klaar voor vertrek. Geprobeerd alles zo rustig mogelijk te doen en dat lukt redelijk, maar ja, dan moet die grote diesel aan en die moet dan ook nog effe flink werken om te draaien in de haven, dus toch nog wat lampjes aan op verschillende boten rondom ons. Verder op kousenvoeten de haven verlaten en een stikdonkere Solent op. Buiten even wennen en de verlichte boeien zoeken om de weg naar het Needles-Channel te vinden. De zeilen gaan omhoog en we lopen de Solent uit via het Needles-Channel. Daar loopt de laatste stroom mooi met ons mee, en hoe: de Aveline scheert er vandoor met een knoop of 10 (over de grond dan) dat schiet lekker op, op dat ene grondzeetje na nabij de uiterton dat toch weer even het dek tot aan de buiskap lekker schoon rolt. We zagen wel een schuimkraagje op ons af komen maar konden ook niet precies zien in het stikdonker wat het was. Na de eerste roller kwamen er nog twee achteraan en toen was de zee weer op orde (stof er ook weer netjes af). De zeilen staan prima en de boot loopt lekker. We zien het dag worden en genieten van de zee, de zon en de wind: weer voelen we ons rijk. Op afstand, zuidelijk onder de Needles , wordt de zee wel wat rustiger denken we, uiteindelijk blijven we hobbelen tot aan de Franse kust en het is prima te hebben.

Af en toe plenst er een golfje op het voordek, maar daar blijft het verder bij. We zijn dik aangekleed met onderkleding, zeilpak, laarzen, reddingsvest, muts en handschoenen. Dat geeft overigens ook een nieuw record op de slingerende Aveline: Martje kan binnen een afstand van 0,3 zeemijl plassen! Dat houdt in: naar binnen gaan, trapje af, reddingsvest uit, jas uit, zeilbroek uit, fleece-jack uit, spijkerbroek los, boodschap doen en alles weer in omgekeerde volgorde aantrekken.

Het zicht op zee is prima; we zien de schepen al op 5 mijl aankomen dus dat vaart lekker ontspannen ten opzichte van onze vorige oversteek in de mist. Lekker muziekje (van onze voorraad stickjes), op tijd een boterham en wat te drinken en in de recordtijd van 11,05 uur hebben we de 72 mijl van Yarmouth naar Cherbourg overbrugd. Cherbourg is gemakkelijk aan te lopen en in een vloek en zucht zijn we afgetuigd en liggen we aan een bijna lege langssteiger in Port Chantereyne. We eten en drinken nog wat, maar we zijn allebei doodop (was ook verrekte vroeg vanochtend) zodat we rond 21.00 uur de luifeltjes al laten zakken voor een boerennacht tot 08.00 uur de volgende dag. Dinsdag op tijd op pad, de stad verkend, naar het verzetsmuseum in Fort Roule (117 meter klimmen), genoten van het uitzicht, maar het museum was op die tijd gesloten; morgen nog maar eens proberen. Namiddag naar het Cité de Mare, een groot museum in en rond de gerestaureerde voormalige vertrekhallen –in chique art-deco stijl- van de ocean-liners uit de jaren dertig. Van hieruit vertrok de Titanic voor zijn laatste reis. Er is een mooi aquarium, een atoomonderzeeër, en veel informatie over de diepzee. Heel zeker de moeite waard.

Woensdag toch weer omhoog geklommen naar Fort Roule en in de middag naar de Carrefour (een megawinkel) voor de boodschappen. In de zonnige kuip genoten van vin, pain en allerlei lekkere kaasjes, terrine en garnaaltjes. We hebben voor de laatste keer (!) ons vakantiegeld ontvangen en daar hoort wel een wijntje bij. Donderdag 26 mei rond het middaguur losgemaakt en in de voorhaven van Cherbourg de zeiltjes gezet. Het lijkt wel of iedere zeiler die richting Kanaaleilanden gaat vanuit Cherbourg op de minuut af gelijk met ons vertrekt: een waar konvooi maakt gelijk los (en zal later ook nagenoeg gelijk aankomen in Guernsey). Er staat een frisse bries (ca. 20 kn) en met een rif steken we met heerlijk weer de zee in richting Cap de la Hague. We lopen lekker met de stroom mee (7-8 knopen) en zelfs het zonnetje laat zich zien. Schijn bedriegt, want zeilpak, laarzen, handschoenen en muts blijven aan: het is nog steeds erg koud op het water, zeker als het een beetje doorwaait. De wind zakt wat in, dus na ca.10 mijl het rif eruit gehaald. De Race van Alderney laat zich van zijn beste kant zien: waar iedere pilot waarschuwt voor een stroom tot 6,6 knopen krijgen wij er maar een bedroevende 2 mee!

Verder verdwijnt de zon, wordt alles weer grijs met dikke donkere wolken en vooral ook, de temperatuur blijft laag. Wel heerlijk gezeild en in precies 7 uur zijn we voor Castle Breakwater. We tuigen buiten af in de eerste druppels van een pikzwarte bui. De buitenhaven varen we in midden in een stortbui met zware windstoten. We meren af (19.10 uur) aan de wachtsteiger, het water boven de drempel naar de binnenhaven is te weinig voor onze 1,95 meter. Even na 21.00 uur pikt de havenmeester ons op in zijn bootje en wijst ons een box in de binnenhaven. Als we in de binnenhaven vast liggen verschijnt er een prachtige regenboog: welkom in Guernsey! We gaan een paar dagen in Guernsey rond kijken. Het is weer een bijna lege haven maar de mensen zijn uiterst behulpzaam en attent. We zijn nu dus vanuit Nederland, via België, Frankrijk, Engeland, Frankrijk weer in Engeland aangeland. Niet gek toch, 6 landen in bijna drie weken!

Meld u aan voor onze updates:

Dinsdag 17 mei: in East-Cowes hadden we gisteren prachtig zonnig weer in de namiddag maar vanochtend staan we op in een grijs druilerig en vooral winderig Cowes. Niet echt uitnodigend voor een stukje varen en ook de komende dagen zal het slecht vaarweer worden. Dus blijven we een paar dagen liggen in de dure ( £ 42,00 ofwel € 52,60 per nacht), vrijwel lege, natte, winderige haven, waar we overigens wel voorzien zijn van alle faciliteiten. De rest van de dag wat gerommeld aan boord, aan de oostkant van de Medina-river richting Osbourne-house gewandeld en toen weer snel aan boord met een boek en een Palmke. Ook alle reacties op onze reisverslagen (keileuk!!!!) even doorgenomen en beantwoord. Woensdag worden we wakker in de stromende regen, na het ontbijt maar weer wat gelezen. Toen de hemel opentrok in de namiddag nog even naar het regatta-centre van Cowes geweest. Frans heeft weer eens geprobeerd Martje te strikken voor de pure British “chips” (jazeker, die van de “fish and chips”) waarvan we eigenlijk al vooraf weten dat beter niet nog eens te proberen, maar tja, we blijven eigenwijs nietwaar? Martje (ons frietjesmonster) zit met lange tanden de frites (of liever gezegd de blokken halflauwe, gekookte –in plaats van gebakken- stukken aardappel) weg te slikken. Halfweg verdwijnt de portie in de vuilnisbak en hikkend lopen we weer terug naar de Aveline. Voorlopig geen chips meer voor ons! ’s-Avonds konden we volstaan met alleen een kleine groene salade; we konden de chips nog de hele avond aan!

Donderdag: de zon schijnt en de ware toerist trekt er dan op uit. We kopen een “rover-ticket” waarmee we de hele dag vrij reizen hebben op Wight per openbaar vervoer. Eerst naar Ryde, even kijken naar de mooie promenade met zijn pier (ook hier weer een beetje vergane glorie) en vooral ook (leuk) de hovercraft-terminal. Weer de bus in naar Bembridge en door naar Sandown. Hier even op een –winderig- strandje gezeten en de lunch gebruikt. Laatste pleisterplaats voor vandaag wordt Ventnor, pal aan de zuidkust van Wight.

Prachtig stadje, mooie promenade en een mooie pub met uitzicht over de oceaan inclusief een goed glas Lager. Van hieruit met de bus langs de kust (prachtige wegen) via Newport naar Cowes. Vrijdag is het wasdag: alle was kan in de machine en droger op de Marina en na een paar uurtjes hebben we weer een vers bed en schone onderbroek. Verder de pomp van de toilet voorin gedemonteerd (werkte ondanks recente revisie voor geen meter) een nieuwe zuigerstang gemonteerd en voila: alles werkt weer als nieuw. Nog wat kleine dingetjes aan de boot geregeld en dat was het weer.

Zaterdag regent het bijna de hele dag en waait het hard (recht in onze kuip ook nog eens) dus de hele dag binnen gezeten, Palmke, wijntje, muziekske en een goed boek: ‘t-is wel te hebben!

Zondag 22 mei tegen de middag losgemaakt na een nacht vol zware regenbuien en de Medina-river afgevaren, vervolgens Cowes goedendag gezwaaid en koers gezet naar het westen. Nauwelijks wind, we motoren over de zondagse Solent, wat een verschil met de laatste week! Na twee uurtjes in Yarmouth in de volledig vernieuwde jachthaven afgemeerd. We waren ongeveer 20 jaar geleden al eens hier, maar toen lag je tussen twee palen en moest je met de bijboot naar de wal. Nu hebben ze er mooie brede steigers met een luxe havengebouw, inclusief alle faciliteiten. Yarmouth blijft een lieflijk, kneuterig plaatsje met dito huisjes en pubs.

Dinsdag 10 mei worden we wakker in een nat en triest-grijs Nieuwpoort. Wat een verschil met gisteren; eerst de warme zon op je blote bast en nu met het zware regenpak, reddingsvest en laarzen. Op alleen de fok gaan we vanuit België met 7 knopen over de grond (stroom mee natuurlijk) richting Franse grens. Bij de Trapegeer neemt het zicht af tot ongeveer een mijl. Martje zit binnen achter de schermen en geeft de koers aan tussen de ondieptes. Met een paar uurtjes zijn we in Duinkerken en ook de Belgische gastvlag is inmiddels verwisseld voor de Franse. Na het afmeren trekt de regen weg en komt het zonnetje door.

Na een korte nacht, we moeten redelijk vroeg met het tij mee, losgemaakt in een heel erg kleine wereld: alles is grijs, we schatten het zicht op zo’n twee mijl. Buiten is het eerste stuk nog prima te doen maar juist voor Calais valt de deken van mist helemaal over ons heen. Hier hebben we dus een hekel aan: je hoort van alles om je heen, je ziet op je scherm de AIS-objecten net als de schaduwen op de radar, maar je ziet buiten helemaal niets. We worden opgeroepen door een ferry die ons verzoekt toch zeker deze koers aan te houden en geen onverwachte bewegingen te maken, nou vooruit dan om dat het een ferry is van 200 meter lang!  We voelen ons wel erg veilig met alle apparatuur in de boot: onze ogen en oren bij dit weer. Het valt op dat alle schepen (groot en klein) ook druk communiceren met elkaar over koers etc. om te voorkomen dat er iets mis gaat. Pas bij Cap Gris-Nez trekt het wat open en kunnen we alleen het topje met de vuurtoren zien, de rest van de kaap blijft in nevel gehuld. Het laatste stukje gaat rustig en we meren af  in een bijna lege jachthaven van Boulogne-sur-Mer. 

Na een nacht met erg zware regenval bij het krieken van de dag losgemaakt. Loskomen is een, maar wegvaren een ander verhaal. Achter ons in het waterbassin worden alle schuiven opengetrokken om het overtollige regen- (en riool-) water te spuien. Wildwaterspektakel in de haven: er loopt een stroom van 4 knopen (op het log) op de kont van het schip terwijl we achteruit weg moeten. Ging bijna goed, wel een kras op de boeg aan overgehouden. Buiten is het eerst wat nevelig, maar later wordt het weer steeds grijzer. Er staat geen zuchtje wind en de diesel doet het werk. Met name bij de shipping-lanes is het weer opletten achter de schermen binnen, maar er is niet veel verkeer. Martje doet onderweg de schoonmaak binnen en Frans loopt weer driftig met zijn gereedschap te prutsen, zo schiet de saaie tocht op de motor goed op. Zo’n 15 mijl voor Eastbourne komt wat wind en kan de fok erbij voor een klein beetje meer snelheid.

Zeer hoffelijk ontvangen in het sluisje van Sovereign Harbour, afgetankt en afgemeerd: tijd voor een Palmke en een wijntje in de zon. Daags erop heerlijk rondgesnuffeld op en rond Beachy Head, werkelijk een prachtige omgeving.

Zaterdag 14 mei een korte trip van 17 mijl naar Brighton: we hebben de tijd dus met weinig wind dobberen we dicht onder de prachtige krijtrotsen naar het westen. We zijn al heel vaak hier geweest, maar elke keer is het weer een prachtig gezicht die witte krijtrotsen, en voor de zoveelste keer gaat ook weer het vuurtorentje bij Beachy Head op de foto.

De haven van Brighton komen we haast niet binnen: er moet nodig gebaggerd worden volgens de havenmeester, maar dat hadden we al gemerkt: twee keer vastgelopen voordat we aan de steiger liggen. De kermis in Brighton op de pier zullen we jullie onthouden: die was weer als vanouds omringd met vette fish-and-chips, lauw laf bier, gokkasten, tattoo-shop en herrie-apparaten.

Zondag 15 mei varen we richting Portsmouth in de Solent. Op tijd weg (08.00 uur) en buiten niet de beloofde N-wind kracht twee tot drie, maar een felle W tot ZW op kop die snel de 20 knopen passeert. Stroom tegen wind is nooit een ideale combinatie, maar nu hobbelt het wel erg stevig. Nabij Selsey-Bill besluiten we niet door Boulderstreet te varen maar verder de zee in te steken en onderlangs de banken van “the Looe” te varen. De wind trekt inmiddels aan tot zo’n 26-27 knopen en de zee bouwt zich enorm op. Aveline stuitert onverstoorbaar van de ene naar de andere golf, terwijl de golven steeds verder opbouwen. We lopen natuurlijk ook steeds minder vaart, de snelheid neemt af –omdat ook het tij inmiddels keert- tot zo’n 3 knopen over de grond (dat gaat lang duren…). We duiken van de ene in de andere golf en de rollers komen van over de preekstoel op het dek.

Op een puntje fok kunnen we wat afvallen richting Solent en dat wordt al wat comfortabeler, alhoewel, een van die grote golven had dat niet helemaal begrepen: hij neemt een aanloop, Martje ziet hem aankomen, maar het is al te laat! Vanaf bakboord wipt de golf aan dek, zo de kuip in: Martje nat (Frans was “ gelukkig” binnen plassen) alles in de kuip nat, ook hadden we de schuifjes niet in de kajuitopening, resultaat: een bulk water pletst de kajuit in, natuurlijk prachtig over de kaartentafel, kombuis en zelfs het plafond druipt.

Richting Solent (in de beschutting van Wight) nemen de wind en golven snel af en zelfs het zonnetje komt door; eindelijk tijd voor koffie! We genieten van de zondagmiddag op de Solent met heel veel zeilbootjes: wat een contrast met een paar uurtjes geleden op zee. Doodmoe afgemeerd in Portsmouth (Gosport Marina) en toen de boot maar gaan spoelen met zoet, van binnen en vooral van buiten staat alles onder de zoutkorsten dus we kunnen ons uitleven, maar na een uurtje of wat is dat ook weer allemaal netjes. De Aveline heeft goed voor ons gezorgd; nu zorgen wij voor de Aveline.

Maandag 16 mei hebben we het maar bescheiden gehouden: een mijltje of 10 naar Cowes, natuurlijk na een uitgebreid ontbijt. Met twee uurtjes zijn we in East-Cowes-Marina, in een zonovergoten omgeving. Heerlijk, we kunnen ons nauwelijks realiseren dat dit leventje nog heel lang gaat duren, anders dan een vakantie van een paar weken, we voelen ons geweldig rijk!

Vanaf het moment dat de Aveline in Herkingen afgemeerd werd en de mast geplaatst is (1 april 2016) zijn we erg druk in de weer geweest met het verder aanpassen en inrichten van de boot. Steeds kwamen er weer nieuwe autoladingen spulletjes, kleren, onderdelen, boodschappen etc. etc. aan boord waardoor de waterlijn wel erg snel zakte. De “to-do-list” werd eigenlijk alleen maar langer de eerste weken, maar uiteindelijk werd dan toch de lijst (natuurlijk op een paar kleine puntjes na) als “afgedaan” geparkeerd. Vele malen op en neer van Eindhoven naar Herkingen, huis leeggeruimd en de boot volgeruimd. Alle kastjes en plekken zijn gevuld, nu moeten we soms goed nadenken waar we iets hebben opgeborgen. We hebben wel heel veel ruimte aan boord.

Op 3 mei 2016 hebben we definitief de voordeur dichtgetrokken en zijn we voorlopig voor de laatste keer naar Herkingen gereden. We wonen nu voor de komende tijd op de Aveline!

Op 5 mei hebben we eerst nog een feest gegeven, want: we zijn 40 jaar getrouwd, we zijn allebei gestopt met werken en we gaan voor langere tijd weg.

De familie en vrienden uit Eindhoven komen met een touringcar naar Herkingen. Partyschip de Frisia 2 is de feestlocatie en verzorgt vanuit de haven van WSV Herkingen een rondvaart met een hapje en een drankje. We hebben prachtig weer en we genieten allemaal van de Grevelingen.

 

Na het feest, als alle vrienden en familie weer met de touringcar richting Eindhoven vertrekken, komt dan toch wel een lastig moment: afscheid nemen voor langere tijd van al die dierbaren. Met een brok in de keel zwaaien we de touringcar uit.

Zaterdag 7 mei gaan we dan toch echt losmaken. De Minor zal meevaren tot Breskens (om zeker te weten dat we echt vertrekken). Nu nemen we ook afscheid van onze kinderen met aanhang; dat gaat ons echt niet goed af en we houden het ook niet droog.

We gaan aan boord en heel veel mensen zwaaien ons uit. We worden geëscorteerd door een heus konvooi van jachten van de WSV Herkingen: de Knut, Grand Cru, Batavier, Flying Finn, Kenavoo, Minor en de Let’s-Go-Too begeleiden ons over de Grevelingen tot de voorhaven van de sluis in Bruinisse. Onder luid getoeter zwaaien we naar elkaar en gaan we (met de Minor) de sluis in. Helemaal beduusd van dit afscheid gaan we in een roes over de hete Oosterschelde (24 graden). We worden eigenlijk pas weer “wakker” bij de Zandkreeksluis en vervolgen onze (diesel-)reis via het Veerse Meer naar Middelburg; lekker samen gegeten met een goed glas en doodmoe van alle indrukken het bed in gevallen.

Zondag vroeg op en met de “Blauwe Golf” het kanaal door naar de sluis van Vlissingen. Over gestoken naar Breskens, mooi weer, lekker warm, en bij de schippers van de “Boule” in Breskens geweldig onthaald. ’s-Avonds nog even met achten super lekker gegeten in Watervliet (B) en weer helemaal doodop van alle emotie het bed in gedoken.

En dan maandag 9 mei 2016: we gaan nu echt Nederland uit! Om 08.00 afscheid genomen van onze beste vrienden (verdomme, weer een traan) maar dan gaan de lijntjes ook hier los en laten we hen op de steiger in Breskens achter. In de haven het zeil gezet en zo lang gezwaaid als we konden, met de stroom mee richting Wielingen. De wind is matigjes, dankzij de stroom komen we het eerste uur nog zo’n 6 knoopjes vooruit, maar bij Zeebrugge moet de diesel al bij, even dan toch! Voor Blankenberge trekt de wind aan naar 16-20 knopen en dan zet de Aveline de sloffen erin. Met halve wind blazen we met zo’n 7,8 knoop (door het water) richting Nieuwpoort. Heerlijke zon, lekker warm, een zeiltocht uit het boekje!

Om 13.15 uur meren we al af bij de tanksteiger van de KYCN (72 liter diesel) en krijgen we een box voor de nacht. We zijn los, we zijn weg, we zijn onderweg!!!!!!