Cartagena- Moraira

GPS op 00.00.000 bij het passeren van de nulmeridiaan

Dinsdag 30 mei 2017 maken we op tijd de boot klaar voor de trip naar Santa Pola. De dagen nadat Daan weer naar huis is gegaan hebben we niet kunnen varen vanwege de harde oostelijke wind, precies tegen dus.

We vullen de tijd in Cartagena prima met een dagelijkse wandeling naar de Carrefour, het verbazen over de afmetingen van de cruiseschepen die hier afmeren en regelmatig een hapje eten buiten de deur. We zitten in de zon, lezen wat en doen de klussen aan de boot. Eerder schreven we al dat we iets in de schroef hadden gekregen op de reis van Almerimar naar Cartagena, dus maandag 29 mei de duikkoffer opgediept onder uit de bakskist van de Aveline en alles gereed gemaakt voor een duik (met Jan van de Jonas als duikleider). Frans daalt onder de boot (toch nog lekker fris hoor!) en ziet in de schroef een groot stuk dikke landbouwplastic. Een paar halen met het mes en de schroef is weer vrij, dus na 6 minuten staat hij weer met zijn duikuitrusting op het achterdek. Vervolgens natuurlijk een uurtje spoelen van de duikuitrusting, alles moet weer zoutvrij worden opgeborgen. Toch maar goed dat Frans even onder de boot is geweest; dat grote stuk plastic had nog voor veel narigheid kunnen zorgen!

Maar vandaag –dinsdag 30 mei- maken we dan toch los in Cartagena. Er staat geen zuchtje wind maar de zee is nog bij lange na niet rustig na zoveel dagen harde wind. Door de swell moeten we ons goed vasthouden; vooral binnen is het niet lekker. We motoren langs de prachtige rotskust tussen Cartagena en Cabo de Palos. Hier kunnen we over de ondieptes tussen de Cabo en de Islas Hormigas door varen.

Na de Cabo komt een lange saaie oversteek met als enige afwisseling de grote drijvende visfarms in zee. Het is drukkend warm geworden, zonder wind vliegt de temperatuur ruim over de dertig graden en helemaal als we de haven van Santa Pola binnenvaren. In deze luxe (maar ook dure) haven blijven we twee nachten. Eerst maar eens een lekkere douche en natuurlijk koud bier. De haven is mooi aangelegd, van alle gemakken voorzien en heeft een mediterraan karakter. Grootste voordeel hier is de grote supermarkt op 100 meter van de haven: we stouwen de Aveline lekker vol met eten en drinken voor een wat langere tijd.

Donderdag 1 juni om 09.00 uur het havengeld betaald en meteen losgemaakt met bestemming El Campello. We waren daar eind maart al een keer (870 km met Hans en Marion per auto) vanuit Portimão en nu liggen we met onze Aveline ook weer vlak bij het slakkenhuis van Jan en Gumer. Jan komt meteen die middag aan boord van de Aveline en neemt ons mee naar zijn huis, gastvrijheid kent bij Jan duidelijk geen grenzen, maar ook verwonderen we ons weer over zijn prachtige, zelfgebouwde slakkenhuis met geweldige tuin en dito uitzicht.

Jan biedt aan de volgende dag met de auto boodschappen te doen samen met de Jonas; daar maken we natuurlijk graag gebruik van. Eerst rijden we met Jan en Jose & Jan van de Jonas naar het slakkenhuis. Ook de Jonas is stik-benieuwd naar dat fraaie huis en ook zij zijn onder de indruk van alle creatieve verrassingen in en rond het huis.

Bij “To-Bar”

We eten puur origineel Spaans met vijven bij het authentieke restaurant “To-Bar” in een voorstad van Alicante, smullen van de bovenste plank!!! Laat in de middag nog naar de supermarkt, vervolgens naar het huis van Jan en uiteindelijk dik na enen ’s-nachts met alle boodschappen in de haven. Afscheid genomen van Jan en Gumer met een uitdrukkelijk “tot ziens”.

 

 

Zaterdag 3 juni laat opgestaan en pas om 10.00 uur losgemaakt in El Campello. We moeten een beetje wringen om langs een baggerschip de havenmonding uit te komen maar dan gaan we uiteindelijk toch richting Moraira. We willen juist voor El Campello het grootzeil hijsen, maar dat lukt niet: de val zit om het stoomlicht gedraaid en we krijgen -ook na diverse pogingen- de val niet los. Dan maar op de motor verder. Het hobbelt aardig buiten en de wind die rustig begon, loopt op tot 24-25 knopen, en natuurlijk pal op kop. De zee is weer bijzonder onrustig met erg vervelende rollers, dus vasthouden en geen koffie onderweg. We passeren Isla de Benidorm op korte afstand; hier varen de dagjesmensen met veerboten af en aan.

Bij Punta de la Escaleta (juist na de baai van Benidorm) spoelt vast water over dek, alles wordt voorzien van een verse zoutkorst, maar achter de buiskap zitten we lekker droog. Onderweg passeren we na een dik jaar weer de nulmeridiaan: we varen dus van het westelijk halfrond nu weer op het oostelijk halfrond van de aarde. Het blijft een lastige zee tot ongeveer 2 mijl voor Moraira.

Val vastgelopen

Binnen varen we eerst naar de tanksteiger (205 liter diesel) en wordt Martje de mast in gehesen om de vastgelopen val te klaren. In een minuut is hij los. We meren af op een mooie plek in de haven met fraai uitzicht op de stad. Na het eten die avond gaan we even “passagieren” in deze kleine stad. Wat blijkt: er is een groot feest gaande. De boulevard staat vol met eettentjes, terrassen, en veel mensen lopen verkleed rond. Ook staat een podium opgesteld waar laat in de avond door allerlei prachtig uitgedoste mensen de geschiedenis van Moraira wordt uitgebeeld, met veel muziek en natuurlijk vuurwerk. We begrijpen dat het verhaal gaat over de overheersing van de stad door de Moren, Feniciers, Romeinen, Turken, Algerijnen en Christenen. Het werd in het Spaans becommentarieerd zonder ondertiteling, dus de finesses van het verhaal ontbreken ons. Wel was het een prachtig en kleurrijk schouwspel.

Zondag wat later uit bed en Frans ontdoet eerst de boot van alle zoutkorsten waarbij Martje de binnenkant van de boot onderhanden neemt. Na zo’n klus hebben we wel een sangria verdiend, een volle liter natuurlijk, op een toplocatie precies aan het strand.

Als we terug wandelen naar de haven zien we dat een groot muziekpodium wordt opgebouwd, dus vroeg in de avond zitten we keurig klaar voor het podium. Mooie livemuziek van de ene na de andere band, knappe gitaristen en saxofonisten, dus het kan niet meer stuk. Of toch wel… als de Blues Brothers hun spetterende show geven breekt een ongekend onweer los en in twee minuten is iedereen tot op de huid door- en doornat. Wij ook dus. De muziek stopt (stroom valt uit) en de enorme natte mensenmassa begeeft zich huiswaarts. In no-time staan de straten echt enkeldiep onder water, alles is druip en druipnat. Wij ook, maar onderweg bedenken we dat de luiken van de voor- en achterkajuit nog open staan! Rennen dus. Bij de boot aangekomen zien we dat Jan van de Jonas onze luiken heeft gesloten, pfffff, binnen alles droog!!!! We kleden ons in de kuip uit, laten de natte spullen buiten en binnen met een droge handdoek is het leed alweer snel geleden. We gaan ons opmaken voor de overtocht naar Ibiza.